MAVİ...BEBEK...ANNE...

Günlerden mavi bugün... Sevgilerden anne... Sevmelerden bebek kokusu... Ağlıyordu minik bebek. Kokusu silinmişti annesinin. Nerede olabilirdi? Altı ıslaktı ve karnı çok açtı. Ama annesi yoktu yanında.. Neredeydi sahiden? Duymuyor muydu bebeğini.. Yoktu yoktu işte gelmiyordu bir türlü.. Altındaki ıslaklık git gide acı veriyordu bebeğe.. Karnındaki boşluk dayanılmaz, çekilmez oluyordu her geçen saniye tıpkı minicik yüreğindeki boşluk gibi.. Gitmişti annesi gelmek bilmiyordu bir türlü.. Sevgisizdi şimdi bebek.. Kim sevecekti onu?. Kim ninnilerin kollarında sarmalayacaktı? Kim okşayacaktı saçlarını? Kim ihtiyaçlarını giderecekti? Yoktu yoktu işte annesi...Yüreğinde boşluk karnındaki açlığın gerisinde kalıyordu.. Yüreğindeki boşluğun acısı karnına vuruyordu.. Sesi daha da gür çıkıyordu.. Şimdi daha da yalnızdı. O kadar çok ağlıyordu ki kendi sesinin kimsesizliğine gömülmüştü.. Kendi çığlıklarının yalnızlığındaydı artık...Annesi yoktu.. Sevgisi yoktu.. Yapayalnızdı bebek... O da ne...aralanmış kapının oradan güneş doğuyordu sanki.. Vazgeçemediği alışkanlığı...Annesi...İşte tam karşısındaydı.. Duymuştu bebeğini.. Gelmişti kuzusunun yanına.. Minik yürek kavuşmuştu artık annesine.. Günlerden maviydi bugün.. Sevgilerden anne... Sevmelerden bebek kokusu.. Sevilmelerden kavuşması bebeğin annesine...