İnsan doğasına en ağır ve en acı gelen bir kavramdır sanırım
dışlanmak. Anlatması her ne kadar bir çırpıda olsa da yaşaması ve sindirmesi en
az bir o kadar zordur. Sevilmemek ya da istenmemekle aynı değere sahip gibi
görünse de dışlanmak daha derin bir kavramdır aslında.
Arkadaş ortamında dışlanmak, aile içinde dışlanmak ya da
gruptan dışlanmak… Kulağa ne kadar da acı geliyor değil mi? İnsan neden
dışlanır ki? Görüntüsü için mi? Farklılığı için mi? Ya da kıskanıldığı için
olabilir mi acaba? Çok mu egoist oldu sonuncusu?
Aslında hiç de ego tatmin edici bir soru değil bence dibine
kadar dışlanmanın sebebi tam anlamı ile KISKANMAK aslında. Kıskandığımız ve
çekemediğimiz kişileri dışlarız yani bir nevi yok sayarız. Çekemediğimiz kişilerin
sürekli gözümüzün önünde olması bizi fazlası ile gerer ve sinir eder bu nedenle
birçok davete ve özel gün toplantılarına çağırmayız ve davet etmeyiz. Olur da
yanlışlık ile dışladığımız kişilerle böyle ortamlarda bir araya gelmek zorunda
kalırsak eğer her fırsatta onları ezmeye çalışır ve dışlanır. Onlarla alay
eder, inceden bir laf sokma ve aşağılama eğilimine girereiz yani özetle onları
dışlarız…
Ne acı!! Dışlanan olmakta acı dışlayan olmakta acı.. Dışlanan
olarak sevilmiyor olmak acı. Dışlayan olarak da taş gibi bir kalbe sahip olmak
çok acı…
Ne diyelim bol seven ve sevilen olmak ümidi ile dışlayan ve
dışlanan olmamak dileği ile…
